یکی از نوشته های خانم روی کامپلناست!

خواب دیدم...در خواب گفتگویی با خدا داشتم...خدا گفت:
پس می خواهی با من گفتگو کن
گفتم:اگر وقت داشته باشید
خدا لبخند زد...وقت من ابدی هست...چه سوالاتی در ذهن داری،که می خواهی از من بپرسی؟
چه چیز بیش از همه شما را در مورد انسان متعجب می کند؟
خدا پاسخ داد...
این که آنها از بودن در دوران کودکی ملول می شوند
عجله دارند که هر چه زود تر بزرگ شوند وبعد حسرت دوران کودکی را می خورند
اینکه سلامت شان را صرف بدست آوردن پول می کنند و بعد پول شان را صرف حفظ سلامتی میکنند
اینکه با نگرانی نسبت به آینده زمان حال فراموش شان می شود
آنچنان که دیگر نه در آینده زندگی می کنند و در حال
این که چنان زندگی می کنند که گویی هرگز نخواهند مرد وچنان می میرند که گویی هرگز زنده نبوده اند
خداوند دست های مرا در دست گرفت و مدتی هر دو ساکت ماندیم
بعد پرسیدم....
به عنوان خالق انسان ها ، می خواهید آنها چه درس هایی را از زندگی یاد بگیرند؟
خدا با لبخند پاسخ داد،
یاد بگیرد که نمی توان دیگران را مجبور به دوست داشتن خود کرد اما می توان محبوب دیگران شد
یاد بگیرند که خوب نیست خود را با دیگران مقایسه کنند
یاد بگیرند که ثروتمند کسی نیست که دارایی بیشتری دارد بلکه کسی است که نیاز کم تری دارد
یاد بگیرند که ظرف چند ثانیه میتوانیم زخمی عمیق در دل کسانی که دوستشان داریم ، ایجاد کنیم
و سال ها وقت لازم خواهد بود تا آن زخم التیام یابد
با بخشیدن، بخشش یاد بگیرند
یاد بگیرند کسانی هستند که آنها را عمیقا دوست دارند اما بلد نیستند احساس شان را ابراز کنند یا نشان دهند
یاد بگیرند که می شود دونفر به یک موضوع واحد نگاه کنند و آنرا متفاوت ببینند
یاد بگیرند که همیشه کافی نیست دیگران آنها را ببخشند بلکه خودشان هم باید خود را ببخشند
ویاد بگیرند که من اینجا هستم
همیشه

¤ نویسنده: دوشیزه شوکران

ترانه ی درخت

خواننده: ابی

توی تنهایی یک دشت بزرگ

که مثل غربت شب بی انتهاست
یه درخت تن سیاه سربلند
آخرین درخت سبز سرپاست
رو تنش زخمه ولی زخم تبر
نه یه قلب تیر خورده نه یه اسم
شاخه هاش پر از پر پرنده هاست
کندوی پاک دخیل و طلسم
چه پرنده ها که تو جاده کوچ
مهمون سفره ی سبز اون شدن
چه مسافرا که زیر چتر اون به تن خستگیشون تبر زدن
تا یه روز تو اومدی بی خستگی
با یه خورجین قدیمیه قشنگ
با تو نه سبزه نه آینه بود نه آب
یه تبر بود با تو با اهرم سنگ
اون درخت سربلند پرغرور که سرش داره به خورشید میرسه منم منم
اون درخت تن سپرده به تبر که واسه پرنده ها دلواپسه منم منم
من صدای سبز خاک سربی ام
صدایی که خنجرش رو بخداست
صدایی که تو ی بهت شب دشت
نعره ای نیست ولی اوج یک صداست
رقص دست نرمت ای تبر بدست
با هجوم تبر گشنه و سخت
آخرین تصویر تلخ بودنه توی ذهن سبز آخرین درخت
حالا تو شمارش ثانیه هام
کوبه های بی امونه تبره
تبری که دشمنه همیشه ی
این درخت محکم و تناوره

من به فکر خستگی های پر پرنده هام
تو بزن، تبر بزن
من به فکر غربت مسافرام
آخرین ضربه رو محکمتر بزن

¤ نویسنده: دوشیزه شوکران

 کاش کسی بود می پرسید به چرا گریه می کنی؟اما افسوس که هیچ کس حتی متوجه نیست من دارم گریه می کنم ،همان بهتر که آنقدر احمقند که نمی فهمند دارم چه می کنم،اشکهایم روانند،بدون این که پیدا باشند!اشکهایم حرام می شوند ،می ترسم که روزی تمام شوند،آخر اشک که فروشی نیست،اگر تمام شوند من چه کنم؟الان که اشکهایم همواره جاریند ،قلبم تیر می کشد از درد؛کاش کسی بود تا دردم را باش تقسیم کنم،کاش کسی بود اندک اشکی قزض می داد تا زود تر این درد با اشک خارج شود،اما کاش کاش گفتم بی فایدس ،من تنهام با دنیایی از غم که یادگار رویاهاست.من و دنیای غم، دنیایی فراتر از این جهان ساختیم،در این دنیا من با اشک هایم اقیانوس می سازم،اقیانوس های من درست همانند اقیانوس های این جهان پهناورند،بی انتها،عمیق،با زیبایی فراتر از ذهن بشریت و آبی شور به شوری آب افیانوس ها،با این تفاوت که آبش به جای این در ابتدا شیرین باشد،از همان اول شوراست!

¤ نویسنده: دوشیزه شوکران

¤ نویسنده: دوشیزه شوکران

¤ نویسنده: دوشیزه شوکران

¤ نویسنده: دوشیزه شوکران

متن ترانه ی نفس بکش

خواننده سیاوش قمیشی

::::::::::::::::::::::::::::::::

منو مزرعه یه عمره
چشم براه یه بهاریم
زیر شلاق زمستون
ضربه ها رو میشماریم
توی این شهر غیر گریه
کاردیگه ای نداریم
هر کی خواب خوش به حالش
ما به بیداری دچاریم

تن این مزرعه ی خشک تشنه ی بذر دوباره است
شب پر از حضور تلخ جای خالی ستاره است
مزرعه دزدیدنی نیست
فردا میلاد بهاره
دیگه این مزرعه هرگز
ترسی از خزون نداره

نفس بکش
اینجا نفس غنیمته
توی سکوت مزرعه
صدای تو یه نعمته
نفس بکش

¤ نویسنده: دوشیزه شوکران